Rozdział 5- Czyżby nowa miłość?

1 marca, California

Nie mogłem w samochodzie już na nich patrzeć, jak on ja obejmował... To, że trzymał jej rękę i się uśmiechali- tego znieść się nie dało! Czy to jest normalne, że kocham dziewczynę, którą znam 2 dni?! Wątpię. Jestem zazdrosny o kogoś z kim ledwo 10 sekund rozmawiałem. Ona jest zbyt śliczna, żeby być z jakimiś marnym raperem. Muszę ją zdobyć...

Wszedłem do sklepowej łazienki. Podszedłem do kranu i opłukałem twarz zimną wodą. Popatrzyłem w lustro... Kipiała ze mnie złość. Przez parę minut wpatrywałem się w moje zielono-niebieskie tęczówki, palące się ze złości. W nerwach uderzyłem z pięści w lustro. Rozbiło się na miliony małych kawałków. zapewne dźwięk tłuczonego szkła było słychać w całym sklepie... PO moich kostkach spływała krew. Podniosłem z ziemi jeden z większych kawałków rozbitego lustra. Przyłożyłem do żył i przeciągnąłem po nich. Krew pociekła prawie od razu, skapując na podłogę. Bólu wcale nie czułe... Taa... pewnie sobie pomyślą: ''taki duży chłopak, a taka cipa, że się tnie"... Wziąłem trochę większy kawałek papieru i owinąłem nim rany, po czym zaciągnąłem rękaw aż na kostki. Oczywiście krew ubrudziła mi cały rękaw! Mam nadzieję, że nikt tego nie zauważy... Wyszedłem. Tom wraz z nimi czekał przy wyjściu. Jak gdyby nigdy nic podszedłem do nich.

-Już okay? Możemy wracać?- spytała Kate.- Pod twoją nieobecność wszystko załatwiliśmy.

-To dobrze. To wracajmy.- odpowiedziałem, wymuszając uśmiech. W domu byliśmy po 1h. Po powrocie od razu poszedłem do siebie. Nie interesowali mnie inni... Zamknąłem za sobą drzwi na klucz. Ściągnąłem bluzę z zakrwawionym rękawem i rzuciłem gdzieś za siebie. Głowie miałem jedną myśl o Kate...:"nienawidzę ją, ale ją kocham". Tak wiem jestem idiotą... Wyciągnąłem bandaż z szuflady i zawinąłem w niego rękę. W sumie parę głębokich ran jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Siedziałem w pokoju do końca dnia i ignorowałem wołające mnie głosy...

3 marca, California

Usłyszałem rozmowę Kate z Kubą.

-Muszę wracać do Polski. Przepraszam.- powiedział.

-Okay... Rozumiem... I tak się w końcu zobaczymy.-Kilka godzin później po tej rozmowie- wyjechał. W końcu konkurent znikł! Może mam jakieś szanse... 

Do Katherin przyjechała nowa szafa. Oczywiście ktoś musi jej pomóc ją skręcić, a tym kimś będę ja! Wolnym krokiem podszedłem do uchylonych drzwi w jej pokoju.

-Może pomóc?- spytałem z uroczym uśmiechem.

-Jeśli możesz, sama raczej nie dam rady.- Od razu usiadłem obok rudowłosej dziewczyny i wziąłem się za skręcanie płyt. Szło nam całkiem świetnie do czasu..

-Co ty masz na ręce?!- wykrzyknęła, trzymając za poranioną rękę.

-To nic... takiego.- schyliłem głowę.

-Mów nikomu nie powiem.

-No bo ja wiesz.. no ten... no zakochałem się.... w tobie. Nie mogłem patrzeć na to jak bardzo wolisz Kubę... Zazdrość mnie cholernie zabija. Tak wiem jestem idiotą... Tnę się z jebanej zazdrości!- Milczała. Nagle przysunęła się bliżej mnie i przytuliła mnie.

-To nic takiego. Widzisz te blizny? Z całego mojego marnego życia są. Moze to głupio zabrzmi, ale też się w tobie zakochałam... Ale kocham was obu.- znów milczała.

-Mogę cię pocałować?-spytała po minucie. Oczy ze zdziwienia mi się powiększyły, ale mimo tego nachyliłem się w jej stronę. Zbliżyła swoje usta do moich. Trwaliśmy tak dłuższą chwile. Było nam dobrze. Odsunęła się i lekko uśmiechnęła. Po chwili uśmiech zbladł, a potem znikł. Palcami przesunęła po moich ranach. Odsunęła się, zaś ja naciągnąłem rękaw., aby nic nie było widać. Wróciliśmy do skręcania szafy, śmiechu przy tym mało nie było. Zajęło nam to około dwóch godzin. Szafa stanęła w kącie obok biurka. 

-Może ci pomóc z ubraniami?- spytałem.

-Nie trzeba. Dam rade. Pójdź do siebie i odpocznij.- Nie nalegałem, ucałowała mnie w policzek, po czym poszedłem do siebie. W domu panowała kompletna cisza. Pewnie śpią najebani. W sumie to bardzo dobrze!

(perspektywa Nathana)

5 marca, California

I nadszedł dzień, w którym znowu trzeba iść do szkoły... Wstałam o 7. Ubrałam się, wyszykowałam i w ogóle, po czym weszłam na dół. Tom już przygotowywał śniadanie.

-Cześć mała! Zrobiłem dla ciebie kanapki do szkoły.- odezwał się z uśmiechem.

-Dziękuje brat. Miło z twojej strony.- pocałowałam brata w policzek.

-No już leć, bo nie zdążysz. Sykes czeka na ciebie przed domem.- schowałam kanapki do torby i skinęłam w stronę Tom'a. Wybiegłam przed dom. Nath stał plecami do niego. Zwolniłam krok i po cichu podeszłam do niego, zasłaniając mu oczy. On nic nie mówiąc obrócił mnie przodem do siebie. Przytuliliśmy się. Trwaliśmy przytuleni przez chwilę.

- To co idziemy?- spytał.

-Raczej musimy biec. 

-No w sumie jest 7:40 AM. Więc biegnijmy.

Dobiegliśmy do szkoły jakieś 3 minuty przed dzwonkiem, a w klasie byliśmy równo z nim. Usiadłam z tyłu obok Sykesa. Oczywiście nie ominęły mnie wredne spojrzenia innych dziewczyn...

Kiedy weszła pani Scooter, przywitała się z nami, przedstawiła mnie innym, a potem zaczęła wypytywać o ferie. Ogółem miła babka. Przez całą lekcje obserwowały mnie trzy dziewczyny i coś szeptały między sobą... Czułam się z tym dziwnie...

(perspektywa Kate)