Rozdział 4- Love i Narnia :)

28 luty, Belfast

Przyleciałem. Cóż to chyba nie był zły pomysł. Wrócić na stare śmieci? Zawsze! Nic się tu nie zmieniło. Wciąż te same drogi, krzewy, twarze... Pewnie i ta sama Kate...

Szedłem Royal Street w poszukiwaniu domu Kate. 460,461,462... Patrzyłem na każdy numer, szukając upragnionej liczby 465. W końcu ją znalazłem. Mieściła się ona na białym, wielkim domu, wokół którego było pełno czerwonych i pudrowych róż. Między nimi dojrzałem tabliczkę. "Na sprzedasz'? Ale jak to możliwe?! Czyżby Kate się wyprowadziła?! Jaki fart, że podali numer. Zadzwonię... Może odbierze.

-Em... Halo?- usłyszałem już po drugim sygnale.

-Kate parker!- krzyknąłem z radością.

-Kuba Birecki?!- spytała z tym swoim pięknym brytyjskim akcentem.
-Zgadza się. Czemu dom sprzedajecie?
-Kuba... Moi rodzice nie żyją... Wyprowadziłam się do Californii, mieszkam teraz z Tom'em.
-Współczuje... Ale.. Przyjadę tam!
-Pieniądze nie graja roli. Muszę Cię zobaczyć! Muszę!
-Okay. Jak chcesz. Przepraszam za tamto wszystko. Dopiero teraz rozumiem jaki głupi błąd zrobiłam. Wybaczysz mi? 
-Już dawno to zrobiłem. Widzimy się za około 20h. Na razie mała. 
-Pa.
Californio przybywam!

 1 marca California

Chodziłem jak głupi po całym lotnisku. Tyle nie znanych twarzy... A wszystko tu takie wielkie... Nie to co w Polsce.. Nagle poczułem czyjeś ręce zasłaniają mi oczy i zapach bardzo słodkich perfum.

-Zgadnij kto to?- usłyszałem.

-Kate Miranda Parker!

-Gratuluje. A tobie wciąż brak brytyjskiego akcentu.- zaśmiała się.

Chwyciłem dziewczynę w pasie jedną ręką i obróciłem w swoją stronę. 

(z perspektywy B.R.O)

Czułam jego ręce na biodrach. Znów mogłam zatopić wzrok w jego przecudownych tęczówkach. Przytulił mnie, a ja położyłam ręce na jego ramionach i odwzajemniłam. Trwaliśmy tak przez parę minut.

-Kocham cię mała.- wyszeptał mi do ucha. Nic nie mówiąc oddaliłam się lekko od niego, stanęłam na palcach całując jego blado różowe usta. Odwzajemnił. Oczywiście staliśmy przy parkingu i ktoś musiał nam przerwać tą piękną chwilę.

-Gołąbeczki chodźcie!- Trąbił Tom. Rzecz jasna, marudziłam mu trochę żeby się zgodził, na to by Kuba został na parę dni u nas i udało się. Birecki wpakował bagaż do auta i ruszyliśmy w stronę domu. Gdy tylko Kuba przekroczył próg ...

-Młody weź to tu zostaw i wsiadaj do auta. Sykes! Rusz swoją piękną  dupę! Jedziesz z nami po szafę dla Kate- krzyknął. Kuba posłusznie zostawił walizkę obok schodów i wrócił do samochodu. Po paru sekundach przyszedł do nas i Nathan. Po jego wzroku od razu było widać ze Kubuś nie przypadł mu do gustu. Może jest zazdrosny o to, że mnie przytula cały czas na tylnym siedzeniu? Jadąc autostradą Tom darł się na każdego użytkownika drogi jadącego zgodnie z zasadami. (Oczywiście Tom sam zasad nie przestrzegał.)

-Jak jedziesz baranie!- krzyczał do jednego z przejeżdżających obok.
-Tom! Idioto na drogę patrz!
-Już, już młoda! Trzeba tych imbecyli nauczyć zasad ruchu drogowego!- wykrzyczał mój braciszek, a Kuba wciąż obejmował mnie ramieniem. Nathan przez cały czas siedział jakiś obrażony. Po godzinie słuchania krzyków Tom'a w końcu dotarliśmy do meblowego. W środku od razu się rozdzieliliśmy. 

(perspektywa Kate)

Kate i Kuba poszli w stronę 3 alei (telewizory i agd) a Ja i Nath w stronę 9 (meble) po szafę dla Kate. Jakieś białe, szare, różowe... Podszedłem do dużej dębowej zamykanej na kluczyk.

-Ej młody, sprawdź czy ta szafa jest dość głęboka.- Sykes podszedł do mebla a ja wepchałem go do środka, po czym zamknąłem na klucz.

-Parker idioto, wypuść mnie!- krzyczał jednocześnie waląc w jej ściany.

-Jak znajdziesz Narnie to mnie zawołaj.- zaśmiałem się.

Po paru minutach doszli do nas trzymający się za ręce Kuba i Kate.

-Gdzie Nathan?-spytała Ruda.

-Nie słychać? Szuka Narnii.- znów zacząłem się śmiać.

-Wypuść go.

-No dobra.- Jak ten posłuszny piesek swojej pańci, otworzyłem chłopaka. Wyszedł powoli nic nie mówiąc. Spojrzał w stronę młodej pary. Ścisnął pięści ze złości.

-Dojdę do was później.-powiedział, odchodząc ze zmarszczonym czołem. O chuj mu chodzi?